Da emigración e a reiterancia

Unha e outra vez. Nunca parece suficiente. A historia repítese e parece que non se logra cambiala. Primeiramente en carros e a pé ata terras de Castilla. Máis preto no tempo e máis lonxe no espazo foron barcos. Case vinte días, e nalgún caso aínda máis, para ver o que había máis alá do cabo Fisterra cargado un arcón que non chegaba para levar os recordos. Cargando arcóns similares pasouse a usar o tren para coñecer terras con linguas que nada tiñan que ver coa nosa. Agora metidos en avións séguese igual de lonxe. Volvemos a deixar todo atrás nunhas maletas que tampouco chegan para levar os recordos dunha vida. Unha maleta que cada vez volta a orixe trae historias que contar e ganas de xerar novas no lugar onde se sente ben a adora estar.

Buscar un lugar onde prosperar, pero a que prezo? Un prezo que parece menor co dos nosos antergos pola tecnoloxía que nos rodea. Pero é mesmo que vivilo en persoa? Evidentemente non! Non se pode comparar recibir a noticia do nacemento dun familiar a mil, dous mil ou dez mil quilómetros con ter aos orgullosos pais entre os brazos. Non se pode comparar saber dunha mala noticia e estar ao momento para formar un grupo de mutuo apoio ao instante. Non se pode comparar ver crecer aos teus veciños, sobriños ou fillos a través dunha pantalla. Non se pode comparar ver como nosos pais ganan anos e como os nosos avós se fan vellos.

Un lugar, nación ou país, como cada quen o sinta, como Galicia non pode chegar outorgarlle ás persoas que alí queiran vivir unha vida próspera como outros moitos lugares? Non somos conscientes aínda do moito que se repite a historia? Pode pensar a xente que é unha terra pobre, sen futuro e incapaz de crear posibilidades? A xente que así o pensa só colabora co estancamento, con que a historia se repita. Temos que ser conscientes de que un lugar, nación ou país non é soamente a súa terra nin o que hai nela para extraer. O máis importante que alberga son as súas xentes e os lazos dos que xa non a habitan. Se Galicia quere cambiar, non pode esperar que dende o Estado ou dende Europa se nos dea todo feito, o cambio ten que vir de nós e do noso sentimento de cambio. De querer frear a emigración masiva e aumentar a inmigración.

O que se pretende dicir non é que estar no estranxeiro sexa malo nin moito menos. Estar no estraxeiro é enriquecedor en todos os aspectos da vida dunha persoa. O que se trata de expoñer é a falta de posibilidades de quedar onde a un lle gusta. A igualdade da que tanto se fala dende estado debe ser tamén no ámbito das oportunidades. Porque parece que só nos momentos de contribuír todos somos iguais: factura eléctrica, peaxes et cetera. Temas que se falarán en sucesivos posts. Sexamos concientes de que o de sempre é o que fai que nada cambie. Cambiemos e deixemos de cometer os mesmos erros quitémonos da Filosofía do Bueno.