Unha vez houbo unha flor
que só ulía certa xente
no xardín dun gran demente
con máis poder ca razón
A rosa leda medrou,
medrou soa e sen axuda
Era forte coma a ruda
ante o frío e a calor
Saiou o sol e coroou
co seu vermello impoñente,
tanto que ao amo e a outras xentes
molestoulle o seu primor
No canto de con amor
ollábana con vaidade
e ante a fermosa humildade
respostaron con temor
Moitas flores do redor
de xardín de alleas terras
aplaudiron moi contentas
cando o amo a recortou
A planta quedou sen flor,
pero aínda resistía
porque a raíz se nutría
da terra que a enxendrou
A terra considerou
que o seu froito era inocente,
que fora nobre e valente
e dela se preocupou.
A auga logo chegou
e o resto de compañeiras
acudironlle lixeiras
e calmaron a súa dor
Certo día aquel señor
foi abalar a maceira
e reparou na roseira
que cortara con rencor
Mil rosas con explendor
recendían maxestuosas
cunhas espiñas máis grosas
que as tesouras do señor
Comprendiu o amo entón
o seu crime despiadado,
caiu ao chan apenado
e pola rosa chorou
Aquela flor
só no recordo latexa,
pero se a raíz é rexa
a planta non morre non
