A crianza, o aleitamento, o colo, os partos… todo sobre a maternidade e as vivencias dunha crianza son o tema que imos tocar con Patricia.
Bos días, Patricia, que tal? Hoxe estamos realmente contentos porque imos tratar un tema completamente novo para nós. Ademais temos motivos para estar ledos, porque o faremos de man dunha amiga.
Patricia de Maternidad y crianza vivencial
Primeiramente, unha dúbida persoal. De onde saca o tempo unha enxeñeira para dedicarse ao mundo bloguer, e tendo a maiores unha familia que coidar? Vamos o que quería preguntar é como xurde a idea?
Empezo dende o principio, alá polo 2015 din a luz á miña segunda filla e ós 15 dias finalizou o meu contrato laboral. Vamos, que se xuntou unha boa! Paseino moi mal unha tempada. Eu levaba 5 anos na empresa e case 10 traballando no naval, así que sentinme bastante mal.
Pouco despois cruzouse na miña vida e na miña maternidade Marisol, unha matrona que é todo bondade, e fíxome ver que era a oportunidade perfecta para criar ós meus fillos como eu realmente quería, estando presente nas súas vidas.
Eu xa levaba ano e medio axudando a outras nais cos seus aleitamentos e, a raíz diso, empecei a formarme en todo aquilo que era interesante para min e co que eu podía axudar, porque realmente me sentía ben axudando.
Con esta idea de axudar, xurdiu o blog, poder chegar a mais nais, e que a miña axuda fora mais efectiva.
Como empezaches a escribilo?
A través dunha amiga coñecín unha persoa que me podía axudar a iniciar ese soño e aquí estou agora. Asesorando nais en aleitamento, crianza, cueiros de tela e outras moitas cousas:
No meu blog podedes atopar información sobre maternidade, crianza e plans en familia. Nos meus posts sempre apunto situacións persoais que vou superando. Ademais toda a información segue unha liña clara: o respecto cara os nenos e as recomendacións en base a OMS (Organización Mundial da Saúde).
Con que frecuencia escribes? Compaxínalo con outras redes sociais? Cales?
Pois escribo dous ou tres post á semana no meu blog, pero ademais tamén escribo semanalmente para outro blog (masde3.com). Aquí falo fundamentalmente de crianza. Se non coñecedes o blog pasade a velo, fala en gran medida das familias numerosas e ademais dispón dunha app onde as familias numerosas podemos atopar empresas que nos fan descontos, pois a cousa esta difícil para todos, pero cando un ten varios fillos ou é nai solteira aínda máis.
Por outro lado no meu instagram mostro o meu día a día en familia e interactúo moito cos meus case 3000 seguidores. Alí subo vídeos no story explicando como afrontarse a temas de cotío que ós pais nos costa enfrontar coa calma que había noutros tempos. Tamén teño unha sección de desterro de mitos que gusta moito.
Uso o pinterest e google+ – ri – pasei a ser unha nai 2.0 en cuestión de pouco tempo!!!
Agora que xa coñecemos o teu blog, como xurdiu ese nome?
O nome tiña claro que debía falar de “maternidade e crianza”, pois é o meu punto forte, o que mais me gusta e onde me sinto plena axudando. A parte de “vivencial” provén do meu interior, pois eu sinto que vivo cada unha das etapas da miña maternidade e gustaríame que outras nais tamén se lancen a vivir cada momento, pois o tempo voa!!!
Apórtache algo a nivel persoal? Notas que lle estás axudando a moitas mamás ou papás?
O blog dáme unha fiestra ó mundo exterior, a ser mais tolerante coas decisións doutras familias e isto faime sentir moi ben.
Por outro lado, sinto que estou axudando a moitas persoas no meu camiño. Incluso me estou atopando con persoas que me fan ¡recoñecementos públicos! Isto é un dos motivos mais grandes polos que seguir co meu traballo: poder facilitarlle a vida a moitas familias.
Tes algunha blogueira favorita? Con este tema ou outro?
Que pregunta mais difícil… a verdade e que teño moitas blogueiras favoritas, pero neste momento case todos son referidos a temas de crianza ou maternidade.
Encántame o traballo de Azucena Caballero e Mireia Long nos temas educativos coa Pedagogia Blanca, e na falta que fai cambiar o sistema educativo tradicional por un que trate a cada neno individualmente.
Miriam Tirado é a caña explicando temas maternais con moitísimo humor.
O blog de Aguamarina, de mi casa para el mundo, é unha visión da pedagoxía waldorf que me ten namorada.
Podería seguir – ri – pero non acabaría máis!!!
En Galicia Alive temos unha sección de preguntas encadeadas. Ti recibes unha pregunta do noso anterior Galego Alive, Manu, que nola manda dende Vigo e despois debes deixarnos unha para o seguinte convidado:
A súa pregunta: Es unha persoa activa no ámbito deportivo? En que medida afecta, sexa de maneira positvia ou negativa, a túa calidade de vida e ás túas emocións?
Pois imos a alá… dende que teño nenos, levo a casa e dou saída ó meu emprendemento. O deporte que practico son os patíns, baixada de tobogán e algo de bici…- ri – sempre acompañada dos cativos. Así que non che son moi activa… salvo polas 10 lavadoras que poño á semana.
A miña pregunta para o seguinte invitado é: que opinas do sistema educativo actual? Está preparado para asistir a calquera tipo de neno?
Moitas gracias polo teu tempo.
Quérome despedir enviandovos unha apreta infinita dende Asturias, a miña residencia actual, e darvos as gracias por pensar en min para esta entrevista.
Hoxe Galicia Alive vai descubrir como está o pádel en Galicia da man do mellor monitor de pádel.
Ola, Manuel! Bos días e benvido a Galicia Alive!
Bos días. Estou encantado de estar con vós e grazas por darme esta oportunidade para falar sobre o que é a miña paixón deportiva, o pádel.
Dende fai unha tempada cara aquí, o pádel en Galicia está facéndose máis e máis oco entre os deportes máis habituais. A que cres que se debe isto?
A verdade é que o pádel nos últimos anos dou unha subida importante na súa práctica. Quizais esa idea de deporte elitista foi minguando e o amplo abanico de instalacións que temos en Galicia fai que sexa máis doado xogar. Penso que un punto moi importante para que haxa esta grande afición, a parte do carácter social e amigable que ten este deporte, é que o pádel permíteche xogar sexa cal sexa o teu nivel e condición física, xa que sempre hai xente de semellante nivel ao teu para xogar. Iso é algo moi favorable para que grupos de amigos e amigas comecen a xogar e a pásalo ben; cousa que por exemplo no tenis é máis complicado.
En que lugares de Galicia consideras que hai máis afición ao Padel?
Eu penso que hoxe en día tanto Coruña como Vigo podemos decir que son as dúas ciudades de Galicia con maior afición. É certo que sempre se dixo que no norte da nosa comunidade hai maior afición e tamén mellor nivel de xogo, pero a día de hoxe xa non existe tanta diferencia. Eu como monitor de pádel en Vigo estou encantado de que esto sexa así, xa que hai máis posibilidades de traballo que uns anos atrás.
Manuel Pérez Castaño (monitor de padel)
Ti es monitor de pádel en Vigo, como ben acabas de dicir, está esta cidade entre as que máis siareiros e aficionados hai en Galicia?
Sen dúbida, Vigo é unha das potencias a nivel pádel de Galicia, tanto en número de xogadores como en nivel de xogo. A cantidade de instalacións que se fixeron nos últimos anos, debido a gran demanda existente, fixo que o volumen de persoas activas neste deporte aumentara e con iso o nivel cada día é mellor, podendo ver hoxe en día a xogadores xóvenes con gran progresión xogando as previas do circuito mundial, algo que fai anos era impensable.
Cal é a túa experiencia como monitor de pádel en Vigo? Élo tamén en alguna outra localidade?
Como xogador levo moitos anos nas pistas, fai un ano que fixen o curso federado de monitor de pádel rexional, e pouco tempo despois xa empecei a traballar como monitor nunha instalación en Vigo, que é donde traballo, e a verdade é que gústame moito. Eu son Graduado en Ciencias da Actividade Física e do Deporte e poder xuntar as miñas dúas paixóns que son a docencia e o deporte nunha disciplina como é o pádel pareceume unha oportunidade que non podía deixar escapar. Agora espero crecer como monitor de pádel en Vigo e aproveitar esa formación que teño para ensinar todo o que esté na miña man a canta xente queira. Polo que sei ata hoxe, a xente está contenta comigo. (risas).
Qué sitio ocupa o pádel na idade escolar? Polo que coñecemos, aínda non é un deporte moi practicado polos máis pequenos da casa.
Hoxe en día son poucos os menores que xogan ao pádel, pero tamén é certo que son máis que tempo atrás. É un campo a explotar neste deporte. Penso que xa se está a facer bo traballo dende as institucións e os clubes para que pouco a pouco a canteira vaia saíndo e formándose dende pequeños. Por exemplo, eu adestro a un rapaz de tres anos, tres anos! Hehe, é un crack! Traballando con el as habilidades motrices básicas e incorporándoas ao pádel, de seguro que esa formación a estas idades axudaralle moito para mellorar as súas capacidades. Así que está claro que os pais non teñen que ter medo nin reparo a que os nenos comecen a xogar cedo. Con tres anos para moitos será pouca idade, pero con cinco ou seis anos xa se ve a moitos nenos e nenas na pista.
Ós que nos gusta este deporte, é recomendable comezar cun profesor de pádel directamente? É dicir, é recomendable ter profesor probado unhas cantas veces? Cal é o momento idóneo para dar o paso a collelo?
Eu penso que é bo comezar xogando cos amigos, vendo as túas posibilidades e coñecer o deporte por un mesmo. A partir de aquí é cando un se da un conta de que é o padel, da dificultade que ten cando xa vas xogando un pouco mellor, das múltiples variantes que fan desde deporte un deporte adictivo, no bo sentido, e é neste intre cando a persoa se quere dar un paso cara diante para non quedarse estancada, necesita dun profesional para crecer como xogador, teña o nivel que teña nese momento. Hai xente que vai a clases logo dunhas semanas despois de comezar a xogar e hai persoas que levan anos xogando que está indo agora a clases. Sempre é bo contar coa axuda dun profesional que é o que che vai a decir todas esas cousas importantes e o que che vai a correxir todo aquilo que necesitas para mellorar. Por iso, aproveito para recomendarme a mín mesmo como monitor de pádel en Vigo. (rise)
Xa que nolo comentas, no teu caso particular, como sería o xeito de adestramento? Algunha anticipo que nos poidar?
Claro que si. A mín gústame interaccionar co cliente, considérome unha persoa cercana, atenta e motivadora. Por isto intento utilizar o feedback positivo para crear un bo ambiente na clase, tendo en conta sempre a importancia dos conceptos que estemos a practicar na clase. Gústame utilizar material para darlle ao adestramento un enfoque máis profesional e didáctico, non só limitarnos a botar o típico carro de bolas e tamén traballar o aspecto mental e táctico do xogo. De seguro que a miña formación universitaria favorece este tipo de recursos que utilizo, e a verdade é que penso que é algo que teño que aproveitar para facer das miñas clases algo diferente ás demais.
Qué nivel competitivo hai en Galicia no pádel? Ata onde sabemos en Galicia Alive, os grandes xogadores son arxentinos. En que nivel do ranking están os nosos representantes neste deporte?
Manuel Pérez Castaño (monitor de padel)
O nivel en Galicia hoxe en día é bo, mellor que fai uns anos. Temos a varios xogadores xogando o cadro final en probas do circuito mundial e facendo bos resultados, como poden ser Borja Yribarren, Pablo Lijó ou Martín Sánchez Piñeiro. Hai outros xogadores que están participando nas previas e pouco a pouco mellorando o nivel, pero a verdade é que a nivel global, aínda estamos un pouco por debaixo de comunidades como poden ser Andalucía, Madrid, Cataluña ou a Comunidad Valenciana entre outras. Cabe salientar que este ano Galicia na categoría femenina logrou o ascenso de categoría no campeonato de España de selecciones autonómicas, iso é un exemplo do gran traballo que se está a facer. Hai que ser optimistas porque o nivel está mellorando na nosa comunidade (tanto a nivel profesional como amateur), e de seguro que nun periodo de tempo curto teremos a máis xogadores e xogadoras galegas xogando o mellor circuito de pádel do mundo, o World Pádel Tour.
En Galicia Alive temos unha sección de preguntas encadeadas. Ti recibes unha pregunta na nosa anterior Galega Alive, Catuxa, que nola manda dende Shanghai e despois debes deixarnos unha para o seguinte convidado: Cal é o teu lugar ideal no que no que só con respirar profundo todo se pasa? Ese lugar que che transmite tranquilidade e harmonía.
Cando preciso dun espacio de relaxación e calma, gústame un lugar ao aire libre, sexa praia ou montaña, no que consiga evadirme dos problemas e pensar en que as cousas sempre se van a solucionar. Non acostumo a encontrarme neste tipo de situación, por iso non teño un lugar específico, pero si que a liberdade que aporta unha praia ou as vistas dende unha montaña, é o que busco neses momentos.
A miña pregunta: Es unha persoa activa no ámbito deportivo? En que medida, sexa de maneira positvia ou negativa, a túa calidade de vida e ás túas emocións?
Para rematar, queremos agradecerche o tempo que pasaches connosco e pederiamosche, se non che importa, que nos deixases algún contacto para os nosos seguidores que queiran iniciarse ou que desexen mellorar poidan poñerse en contacto contigo. Manuel Pérez Castaño, o profesor de pádel en Vigo
Pois si, o agradecemento é meu, deixovos miña páxina profesional de Facebook (Manuel Pérez Castaño Sport) e de Linkedin (Manuel Pérez Castaño). Aí aparece tamén o meu número de teléfono e o correo electrónico para solucionar calquera dúbida ou pregunta que poida xurdir.
Moitas gracias, Manuel. Agardámoste cedo por Galicia Alive outra vez.
Moitas grazas a vós e animo a todo o que quiera comezar a xogar, ou mellorar neste deporte, que se poña en contacto comigo e porei todo da miña parte para que cada día sexamos un pouco mellores co día anterior. Grazas de novo e ata pronto.
Axúdanos a seguir escribindo mercando algún destes artigos de Amazon ou mercando algo a partir dos links, só se o precisas.
O outro día en Instagram vimos un anuncio de Google Actívate na que nos sorprende unha rapaza cunha camisola na que reivindicaba a República das Illas Cíes. Logo dunhas pescudas e un chamamento polas redes sociais, logramos atopala. Moi amablemente prestouse para concedernos unha entrevista.
Bos días. Podemos saber quen é a persoa que está detrás disto? Cal é o teu nome?
Ola a todos! Son Ana Carpintero e son a responsable da marca SomosOcéano (escrito así todo xunto!)
Que pretende Ana con esta camiseta?
Camiseta República das Illas Cíes (Pincha na imaxe para ir á tenda)
A camiseta que xusto sae no anuncio foi un dos meus primeiros deseños e que seguimos vendendo xenial. Verás, eu son de Vigo, en concreto de Coruxo, e as Illas Cíes forman parte do horizonte que vexo todos os días. Así que cando imaxinei a miña marca sabía que as Illas ían a ter un papel estelar e ocorreuseme este modelo (que ninguén lle busque contido político, eh! É simplemente unha camiseta simpática e bonita). Este modelo de camiseta, tanto en algodón branco como cinza, é orgánico porque xa que estamos a facer unha homenaxe a este paraíso natural parecíame o máis coherente facelo neste tecido. As Illas, como dicía, teñen un papel protagonista en SomosOcéano porque de feito se vos fixades no logotipo da marca, ó lado das letras hai dous cadrados cunhas liñas: se vos fixades ben daredevos conta que é unha esquematización das tres illas! Ou sexa que temos ás Cíes ata no logo!
Que é SomosOcéano?
Suadoiro Riquiña (Pincha na imaxe para ir á tenda)
Pois nunha versión longa afirmo que SomosOcéano é a plasmación en algodón do moito que quero a miña terra, e nunha versión de tres palabras, que é moda atlántica sostible. As miñas prendas falan do mar, do norte, da nosa idiosincrasia e materialízanse en calcetíns con nécoras, cunchas ou faros, camisetas coa palabra Riquiña ou con mimosas douradas, ou suadoiros coa palabra Merda ou con xoubiñas nadando.
De onde xorde a idea?
Calcetíns nécoras (Pincha na imaxe para ir á tenda)
Isto non foi que se me encendese a bombilla e crease a marca. Xorde de moitas frontes: a miña paixón pola moda e pola miña terra, o grandísimo futuro que ten a venda online, a miña propia experiencia anterior no mundo da moda pero dende outro prisma… todo isto fixo que nun momento dado, cando me quedei no paro, decidise volcar todos os meus esforzos en crear algo propio. Durante uns meses de investigación previa a saber por onde me ía lanzar a emprender, dinme conta que había marcas que explotaban a nosa cultura pero coido que descoidaban a parte sostible e as tendencias de moda, así que vin un pequeno nicho de mercado que é a moda atlántica sostible, como eu lle chamo.
Para a xente que descoñeza, que é Google Actívate?
Google Actívate é formación gratuíta en competencias dixitais. Os cursos poden ser presenciais ou online, ó teu propio ritmo e hai oferta dende Márketing dixital, Comercio Electrónico ata de Desenvolvemento de Apps.
Como cambiou esta formación o teu proxecto? Foi antes o idea ou curso?
Foron paralelos. Mentras estaba a desenvolver o proxecto textil con reunións con proveedores, facendo as primeiras mostras, tamén estaba aprendendo como tiña que deseñarse ben a tenda online para que fose efectiva. Coido que a formación previa fixo cos alicerces da web sexan sólidos e que o meu escaparate, que son as redes socias e a páxina, estexa ben traballado.
Canto tempo levas con este proxecto?
Teño unha data gravada a fogo: o 7 de agosto de 2016! Nese día vendeuse a primeira prenda na web. Pero como te explicaba anteriormente, houbo un traballo previo dunhs 6-8 meses de preparativos.
Calcetíns galegos (Pincha na imaxe para ir á tenda)
Onde podemos a topar os produtos de SomosOcéano?
O punto principal de venta é a tenda online www.somosoceano.com, pero podedes atopar os productos tamén en tendas físicas en Vigo, Tui, Ferrol, Noia, Ribadavia e Fisterra (hai unha pestana de Puntos de Venda, na sección Contacto da web). E tamén acudimos a moitas feiras efímeras por toda Galicia para darnos a coñecer e falar directamente coa nosa clientela que é a mellor do mundo!
Para ir rematando a entrevista, como sempre facemos en Galicia Alive, deixamos os últimos momentos para que os nosos invitados, neste caso ti, Ana, nos comente o que queira.
Pois aproveitando que pronto chega o Nadal, pediríalle ós lectores de Galicia Alive que aposten polos agasallos feitos por emprendedores, pequenos artesáns e en xeral polo comercio de proximidade porque ese é o que aporta máis riqueza para todos. Tamén lles pediría que afondasen no concepto de “moda sostible” e tentasen apostar cada vez máis por prendas que non agreden ó medio ambiente e na que se respeta o traballo das persoas implicadas no proceso productivo.
Camiseta fermosa (Pincha na imaxe para ir á tenda)
Por último, gustaríanos comentarche que en Galicia Alive temos unha sección no apartado de entrevistas que se chama preguntas encadeadas. A idea é que respondas a pregunta de Iván González, ex-xogador do CD Lugo e actual xogador do CF Negreira, nos deixou e ti nos deixes outra. Esta é para ti:
Que lugar do mundo che gustaría coñecer? Ese lugar do mundo especial, aínda que fose complicado ir.
Encantaríame viaxar a moitos sitios, pero creo que escollería, por saír do corrente, ir a coñecer Kennedy Space Center da Nasa en Florida. O motivo é que me encanta todo o que ten que ver co espazo, os astronautas, as viaxes a outros planetas… e comprobar se é verdade se hai un galego na lúa!
E a pregunta que elixo é:
Que consello te darías agora se puideses ao teu eu adolescente?
Moitas gracias polo teu tempo, Ana. Foi un pracer. E moitísimo éxito para SomosOcéano, que de seguro que o terás.
Axúdanos a seguir escribindo mercando algún destes artigos de Amazon ou mercando algo a partir dos links, só se o precisas.
Hoxe en Galicia Alive temos o pracer de poder contar con Iván González, un noiés que volve á casa 15 anos despois para seguir facendo o que máis lle gusta: xogar ao fútbol.
Bos días, Iván. A primeira pregunta é obrigada: Como te sintes ao volver a casa? Ao volver ao equipo do que partiu esta andaina túa no mundo do fútbol?
Pois con gañas de volver a xogar no meu pobo, de xogar na casa, que os amigos me vaian a ver… Creo que esta etapa vai ser de cariño e máis de efecto. Ademais de emotiva, por ter como obxectivo axudar ao Noia a estar en terceira, que creo que e a que se merece. Estivo o ano pasado e o volver baixar deixounos mal sabor de boca.
As nosas fontes indicáronnos que ti non empezaches realmente a xogar ao fútbol. O teu primeiro deporte foi o baloncesto, é certo isto?
Eu empecei xogando ao baloncesto no colexio, aínda que tamén xoguei ao fútbol sala. Ademais fixen ciclismo, cos cales aínda fixemos antes de Nadal a cea do 30 aniversario do clube de ciclismo de aquí, de Noia. Neste deporte estiven federado 2 anos. Xoguei ao baloncesto no CB Noia en Cadetes e Xuvenís. Cando acabou a tempada de xuvenís, había posibilidades de quedarme no baloncesto, pero por circunstancias como que moitos dos meus amigos non seguían e outros xogaban a outro deporte, decidín tomar outro camiño. Realmente con esa idade non o pensas dunha maneira tan profesional. Os amigos convencéronme e adentreime no mundo do fútbol. Tiña claro que quería seguir facendo deporte e ademais eu son moi competitivo – ri. Empecei a entrenar, tiven a sorte que me colleran. Os 2-3 primeiros non despuntaba como xogador, un máis: xogaba e marcaba algún gol. Era un deporte moi distinto ao que practicara ata o momento. Eu xogara ao futbol sala, como xa dixen, pero pasar ao fútbol campo era moi distinto. Aínda así, logrei adaptarme. E tanto que me adaptei, ata o día de hoxe foi o meu medio de vida.
Iván González e a súa afección ao fútbol dende ben pequeno
En Noia había bastante xente con posibilidades. Eramos un bo equipo, incluso xente que foi probar ao Compostela. O que pasa que nun pobo coma este, e máis fai vinte anos, era moi difícil. Non había os buscadores de talento que pode haber agora do Deportivo, do Celta ou do Lugo. Antes se marchabas de aquí era porque eras moi bo. O ano que marchei do Noia marquei 30 goles. Foi cando apareceron distintas ofertas de terceira división. O primeiro destino foi o Negreira porque podía compaxinalo cos meus estudos en Santiago e a oferta era moi boa. Era máis boa que a que tiña no Noia – ri. – Xa que pasei de non ter un soldo a sí telo. A partir de aí todo comezou a crecer. E cada ano foron a mellor as cousas. Ascendemos a segunda B. Nestas categorías si se pode vivir ben do fútbol. En total estiven 15 anos vivindo do fútbol e estou moi agradecido de vivir facendo o que máis me gusta.
Crees que o fútbol é un deporte moi sacrificado? Pode precisar máis tempo que outros deportes?
Eu, que vivín o ciclismo de pequeno, penso que é un deporte máis sacrificado có fútbol. O fútbol é sacrificado tamén, aínda que sacrificado porque entrenas pola semana, e na fin de semana xogas. Tes que desplarte en bus, igual 6 ou 7 horas. Non é como en primeira división. Como todo o mundo sabe, a alimentación prepartido é moi importante. Entón, se os teus amigos van de cea ou comida ti non podes. Ese entrenamento invisible marcache ao largo de toda a temporada. O de viaxar tamén é un sacrificio para min. Eu decidín xogar sempre o máis preto da casa, a pesar de ter tido ofertas dende Murcia, Tenerife, Baleares, Pais Vasco… aínda que economicamente fosen máis altas ou mellores, o tema de viaxar pesou moito. Por riba, cando tes parella xa ten que ser unha moi boa oferta. Ir cambiando de fogar cada tempada é sacrificado. Iso si, no aspecto deportivo, as épocas máis duras son as pretempadas.
Por certo, só xogas ao fútbol en partidos oficiais ou es dos que se encarga de organizar algunha pachanga cos amigos?
En verán, sobretodo cando tiñas 20 anos, cando o corpo non se resinte tanto, pois, apuntábame a todos os torneos que había: maratóns de fútbol sala, fútbol sete, ao Cúbico de Noia, torneos de volei praia… Ao rodearme de xente que practicaba distintos tipos de deporte pois estabas todo o día facendo algo.
Un pasado para honrar, un futuro por conquistar
Segundo pasan os anos xa costa máis porque non tes a mesma enerxía. Cando xa tes 30, a min que me coincidiu con épocas no fútbol máis profesionais (no Compostela, despois no Lugo e finalmente no Ourense), xa as pretemporadas eran máis duras porque rematabamos máis tarde a tempada e non podes xogarte ter algunha lesión. Tes que ser profesional e cos 38 que teño agora non, menos.
Que esperas desta nova etapa e que cres que che pode aportar estar no Noia que non podes ter noutro equipo?
Como non hai o beneficio económico que houbo noutras épocas, eu o que me vou levar desta experiencia é un beneficio personal, espiritual e sentimental de estar na casa, de xogar na casa. Xogar no equipo onde empecei, no que non pensaba en adicarme ao fútbol e darlle as gracias aos amigos. Espero poder facer que o Noia ascenda e axudar a que dentro de uns anos se diga que o Noia é un equipo cunha boa canteira. Despois retirarme colgando as botas na casa en terceira sería excepcional dentro dun par de anos. Deixaríame nun estado sentimental moi alto.
Seguramente sexa unha pregunta un pouco difícil de respostar, pero con cal dos adestradores que tiveches ata o de agora te quedarías?
Moitos dos adestradores que tes de pequeno axúdanche a medrar como persoa, ensinanche como é o fútbol por dentro. Empezas a aprender e a ver como é o fútbol. De todos aprendes algo. Tiven moitos bos. Gelucho, Baleato, Luisito… Son todos moi bos. Todos me ensinaron e de todos aprendín. Pero creo que QuiqueSetiénestá un paso por diante. De feito estáoo a demostrar nas Palmas. A rutina que tiña el en 2B segue a facela, o seu fútbol-tenis… Tivo vida de futbolista e sabe o que é isto. Xogou no Atlético de Madrid e no Levante. Aínda que a maoir parte da súa carreira estivo como futbolista no Racing de Santander. A min expresábame ben o que el quería. Tiña un fútbol alegre. Gustáballe moito Guardiola e é un fútbol co que eu me identifico. Por iso a min gustoume moito a súa forma de xogar e o xeito de entrenar. É por suposto, tiven en conta que el me valorara. Víame como un xogador importante no equipo e confiaba en min. Teño que agradecerllo.Eu marchei de Noia con 22 anos e estiven en bastantes equipos e de cada un deles aprendín algo. Aínda así, eu quédome con Quique Setién.
Plantilla de CD Lugo
Como consegues manterte en forma?
Pois xa me manteño coa vida deportiva que levo. Os entrenamentos axúdanme. Ao mellor algún dia vou ao ximnasio, aínda que eu non son dos que lle gusta moito ir. Pero si, vas e fas algo para evitar lesións. Que ao final, neste mundo tan intenso e semiprofesional, evitar lesións é moi importante. Fago algo para fortalecer.A alimentación é o máis importante.- di mentres mira a infusión e os pasteis que acompañaban a infusión e ri. – Aínda que sempre hai sitio para o postre. Non escederse diso. A pesar de coidar a alimentación, durante a miña etapa de no CD Lugo os venres de inverno pola tarde tomábamos o noso chocolate con churros. Ter uns horarios e uns hábitos deportivos axuda manterse un en forma.
Acostumas adicar os goles a alguen en especial?
Sempre llos adico a Lucía, a miña moza. Ela é o meu maior apoio día a día. É a miña fan número un. Gústalle o fútbol dende sempre. Ela entende. Sabe decirme as críticas. Tanto as positivas. Cando era pequeno, sempre lle adicaba os éxitos deportivos a miña avoa. Agora que estou de volta na casa, tocará adicarlle algúns aos amigos, pero a maioría van para Lucia.
Que che gustaría alcanzar no mundo do fútbol?
Agora mesmo espero ascender ao equipo. Ter ao Noia en terceira división, que é a categoría na que debe estar, poder xogar na terceira división e retirarme nela e que o fútbol medre un pouco máis en Noia. Aportar o meu gran de area para que o fútbol medre na vila. Despois gustaríame seguir como adestrador ou como director deportivo. Penso que o fútbol vai seguir formando sempre parte da miña vida.
Criticarías algún aspecto do mundo del fútbol?
A corrupción, a violencia no fútbol e o racismo. Eu xoguei con xente de moitas razas e de distintos lugares e de todas aprendes algo. Outro dos puntos que melloraría é o tema dos seguros dos xogadores en categorías inferiores.
¿Quen é o teu ídolo no mundo do deporte ou no mundo del fútbol?
Michael Jordan
O meu ídolo deportivo dende ben pequeno era, e segue a selo, Michael Jordan. Os seus mellores éxitos foron dos meus 11 aos 18 anos. Vin moitos documentais e moitos partidos del. Para min é un exemplo a seguir pola súa capacidade gañadora. No fútbol, moitos: Maradona, Roberto Baggio… Está claro que Messi e Cristiano son dous grandes. Agora ben, eu de ter que escoller, escollo a Ronaldo, O Fenómeno, o gordiño. Tiña un don para marcar goles e moita potencia. Era o mellor cara portería.
Iso si, eu este ano penso que o balón era para Cristiano, pero quédome co fútbol de Messi. Aínda que tamén me gustou moito Ronaldo. Ten un don para meter goles. En resumo, o meu ídolo deportivo é Jordan. De feito na última viaxe que fixemos a New York (Nova Iorque), viñemos cargados de roupa de Jordan para os nosos afillados.
En Galicia Alive temos unha sección de preguntas en cadea. Ti debarás deixarnos unha pregunta para o noso próximo entrevistado:
Que lugar do mundo che gustaría conocer? Ese lugar do mundo especial aínda que sería complicado ir?
Podesnos decir cal sería o teu Iván?
Pois a min gustaríame realmente conocer os Fiordos, en Noruega e Islandia e as súas auroras boreais. Poderíase dicir que ese lugar serían os países escandinavos ou en concreto København (Copenhague) por unha canción de Vetusta que nos gusta moito a miña parella e mais a min. Aínda que ver un monte do Canadá nevado ten que ser precioso. Asia ten que ser precioso pola diferencia cultural coa que me podo atopar.
Pois eses serían os lugares do mundo que me gustaría coñecer. A ver se me dá tempo nunha soa vida. – rimos. – Aínda que sempre que vas a un sitio, xa estás pensando noutros novos destinos.
A ti tócache responder a que nos deixou o máis ghrande dos máis ghrandes: Fran Velo, dos Heredeiros da Crus: Cal é a túa tapa favorita?
Pois vou a decirche dúas tapas. Unha quente e unha fría. Galicia para esto é unha marabilla. Unha tapa quente que me encanta é a tapa de callos. Teño o recordo de, cando era un neno, ir todos os domingos a tomar a tapa de callos con meu pai no Marico e en outros bares de Noia. A verdade é que os callos é un prato que gusta na miña casa. Debe ser que xa a miña avoa lle saían ben. E a miña nai tamén lle saen de luxo. E unha tapa para picar fría… Encántame ás 6 da tarde saír a tomar unha Coca-Cola e que me poñan unha tapa de cacahuetes pero para escunchar.
Moitas gracias polo teu tempo Iván. Desexámosche moita sorte nesta nova aventura.
En Galicia Alive énchenos de orgullo e tamén de satisfacción ter connosco a o máis ghrande dos máis ghrandes. Fran Velo, un dos compoñentes dos Heredeiros da Crus e de The Lákazans. Benvido, Fran.
– Ben hallado.
Moitas gracias por sacar tempo nestas datas para nos atender. Por onde comezar… Falamos cun dos compoñentes do grupo musical con maior influencia posiblemente en Galicia. Como se leva isto día a día?
– Pois ojala tivesemos problemas para levalo día a día, ou eu en particular. Pero non. Aínda sendo, como dis, un grupo de éxito en Galicia, ao final Galicia tampouco é tan grande. E é de Rock&Roll, non é La Voz nin dun Bisbal, entón vívese tranquilamente, non hai grandes locuras. O día a día normal, me coñece quen me coñece e quen non, non. Algunha vez si te aborda alguén, firmas un par de autógrafos, todo moi tranquilo e moi normal. O stop system aínda non funcionan moito.
Agora que xa o numeraches case todos, con cal de todos eles te quedarías?
– Eu creo que como calquera músico: co último.
Por que?
– O último porque é o que tes menos desgastado. Vou recoñeser que ata oJard rock con fe me quedaba co de¡¡Está que te cajas!! Aínda queA cuadrilla de Pepa a loba ten temazos: Cuadrilla de Pepa a loba, Quero Josar!!, Josiño, Juan Ramón, R7… Pero o sonido, estabamos empezando, non tiñamos claro como soar, non nos gusta o resultado. De feito algho que nos queda aí pendente e que sempre se fala é o de volver a gravalo. E non sei se algún día o faremos. Entón, o¡¡Está que te cajas!!, pero o que pensamos todos é queJard rock con fe é onde se unen as ganas, cunha madurez de ter tantos anos no lombo tocando, unha producción cojonuda e con temas moi bos. Ten temazos xa míticos como A Duquesa de Poi, Non che teño medo, Corasón de carballo entón podemos dicir que é o máis completo, coma as hamburguesas.
E das cancións, algunha que sexa a mimada de todos os discos?
– De todos, uff! – dubida. – Unha canción é moi jodido, eh! Un disco pódocho dicir, pero unha canción… Ahora mismo diríache Non che teño medo, xa que che dixen que o disco é Jard rock con fe, a canción sería Non che teño medo. É o meu tema favorito do disco. Outras temas teñen distintos significados, pero Non che teño medo é O TEMA, para min.
Despois de tantos anos, tantos discos, tantas cancións, quizais hai algo ou algunha que xa o tedes aborrecido. Tedes algo diso?
– Aborrecido… hai moitos singles por sorte. Non nos pasa coma aos Eagles con Hotel California e quedaron ata os huevos. Non hai ningún tema do que estés super farto. Pero se algún se acerca a esa sensación podería ser Quero Josar!! É un deses temas que o segues pasando ben cando tocas en directo, pero é dos que dis… uff! Aínda así, unha vez o tocas flipas igual. Pode ser que estea máis trillado. De todos xeitos é un deses temas que non podes deixar fóra do repertorio. A parte aí é onde sulfatamos con millo e tal. Deses temas que a estar un máis…
Sabes entón cal non pedir no próximo.
– Tocámolo igual, así que… Se fose só unha canción sería outra cousa, pero ao ser varios non hai problema. Xa che digo que non temos ese problema. Ao mellor Siniestro Total, aínda que teñen un montón de éxitos, tamén lle pasa con Miña terra galega.
Incluso, é curioso, Churras tamén se achega moito a esa sensación. Cando imos ao Luar sempre nos piden Churras, aínda que tamén o entendemos.
De todos xeitos, Quero Josar!! creo que sería a que máis se achega, supoño que porque ten uns meses máis… – ri.
Fran Velo é moito máis ca Os Heredeiros. Dixemos ao comezo da entrevista que eras compoñente de The Lákazans. Se nos puideses comentar algo desta andaina musical como noutras nas que poidas estar medido…
– Pois si, The Lákazans, como xa saberedes é un grupo orixinario de Boiro. Son xente más noviña ca min que se escaban a miña xeración. Non os coñecía do instituto por este motivo, senón os coñecín cando tiña o bar, o Rock Star, porque eran case todos clientes meus, pero logo perdinlles a pista. Porque ademais decidín desconectar da música por un tempo.
De súpeto un día chamáronme para ser xurado na Tonos nun concurso de grupos de aquí, do Barbanza. Tiven que ir á Pousada das Ánimas a escoitar os grupos e despois na final á Tonos. Ese concurso gañouno The Lákazans, aínda que eu aínda non era compoñente, senón sería ilegal. – ri.
Eu votei por eles, pero non tiñan baixista, e mentres os escoitaba ocorríanse melodías de baixo para eles. Como os coñecía pregunteilles como é que non tedes baixista? Eles dixéronme que por distintos motivos non tiñan e ofrecéronme formar parte… E foi así. Pero a verdade é que moi ben con eles porque é unha onda distinta á Herederos e estes xa me enchen por completo no mundo do rock. Apetéceme algo estilo diferente, tocar outra cousa, pero non me apetece tocar reggeaton nin salsa.
Fran Velo
The Lákazans é rock, pero rock nos inicios, e chegado a un punto tamén che apetece tirar da música da que tiraban os que ti escoitas, por iso me encantan! Incluso o baixo pode ser máis divertido tocando con eles. Estou contentísimo. Hasta que me aguanten e o poida compaxinar coas demais facetas que teño, eu a muerte con The Lákazans. É unha proposta moi fresca, música americana en Galicia. Empezou soando como o blues acústico dos 20s, 30s. Agora xa estamos nos cincuenta ou sesenta. Xa nos vamos electrificando máis. Seguimos a facer blues, soul,country,..
Podemos esperar algo do grupo, algunha novidade?
– Si, estamos gravando algúns temas, pero queremos deixar que cuajeHomegrown (2015) porque aínda temos que levalo a moitos sitios. Fixo un ano este Nadal e aínda está por medrar. Daría a sensación que o estás matando se sacas outro disco. E non, creemos que Homegrown ten recorrido.
Bueno e en primicia, para vós, pódovos comentar que estaremos no Fitur o 17 de xaneiro. Collemos a furgo e marchamos a Madrid.
Iso si, sentíndoo moito por todos aqueles que estades alí e nos queredes ver, temos que dicir que nos levan de festa privada da man de Arousa Norte na programación do Fitur.
Ti que estás moi metido na música galega e en galego, como está esta actualmente?
– Eu podo percibir o estado da música en galega dende o punto de vista do rock, para concretar porque a música en sí e moi amplia. Poderiamos diferenciar a situación da música folk, o pop, o rock… Aínda que se asemella moito eh! – risas. – Aseméllase en que está mal – máis risas. – Está mal a nivel mundial. Digamos que ós americanos e ós sajóns lles vai mellor. É sempre tal o arrase deles que seguen a manterse no mais alto. Aínda así a venda de discos nótase, as descargas afectáronlle a toda a industria musical. Estanse a buscar solucións, que si crowfunding, descargas por 1€… Tamén dependendo do modelo que queira adoptar o grupo. Por exemplo, hai grupos que lles interesa que se divulguen os seus temas gratuitamente e despois que a xente acuda aos seus concerto. Estase a explorar cal é vía mais adecuada. Pero nos afecta un pouco a todos. Entonces en Galicia os seguen traballando, seguen gañando cartos e seguen a vivir ben son as orquestas. Aínda que levaron un golpe por uns asuntos que todos coñecemos, é a industria musical que máis funciona en Galicia. O resto, vamos capeando.
Heredeiros non ten queixa, a nivel Galicia están no top. Pero tamén estou en The Lákazans e interésano aguantar tempo. Con Heredeiros temoslimitados os números de concertos ao ano. Non acostumamos facer menos de cinco pero tampouco máis de oito. Se vos fixades dende o 2013, nunca fixemos máis de oito. O inverno pasado fixemos o “Dos jaliñeiros” que eran concertos en salas pequenas e xa estaba máis limitado o aforo. Por iso foron 10 concertos. Pero porque a xente que podía entrar nas salas eran sobre 200 persoas. Pero tamén fixemos concertos en salas mais grandes, que foron os que denominamos “Os cortellos”. Consideramos, que xa nos pasamos un pouco e agora decicimos parar de verán a verán. E iso facémolo porque “a teta da vaca non da para amamantar a todos” nin sequera aos máis grandes, como dixeches. Hai que intentar dosificar o que hai. Non dá a industria case a nivel España, imaxínate a nivel Galicia. Os grupos galegos que máis arrasan son a nivel estatal: Iván Ferreiro, Xoel López, Los Suaves, Siniestro… E incluso Os Suaves tiveron que diseñar estratexias para intentar tirar. Hai que facer así cousas para intentar manterte. Non quero desanimar aos grupos novos, pero é o que hai. É complicado, moi complicado. Ó mellor se falas con grupos dos anos 70 ou 80, con ingleses e americanos, tamén che dirán que é moi complicado sempre. Porque se a industria da música está ben haberá mais xente que queira tocar e queira vivir deso. En resumo, a pregunta de como está a música en galego, pois podo resumilo como “Pachanga si” en Galicia. Nós tamén o sufrimos máis porque a xente está acostumada a ir ás festas e non pagar unha entrada. Eu sempre vin música gratis dirán. En Madrid ou Barcelona, non sufren isto. Alí vas a un baile, e tes que pagar unha entrada. Aquí esperas ás festas para ver o grupo no campo da festa.
E ademáis da música, tes algunha cousiña na que estás metido,a que te adicas?
– Pois xa sabes que si, en realidade é o que me da de comer. Porque en realidade con esta situación que che planteei, xa ves. Non está ben. Tes un plus cojonudo, pero se tes unha familia que manter non che da para vivir holgadamente.
Adícome á televisión dende fai xa varios anos. Estudie na Escola de Imaxe e Son de A Coruña no 98 e 99. Fixen técnico superior de audiovisual e espectáculos. Había varias vertentes e toquei vaios paus, aínda que empecei polo guión. Un dos profesores veume aptitudes para iso e no 2000 empecei a escribir guións para “Mareas Vivas”. Despois viñeron máis series coma “Cuarto sen ascensor” e logo metinme no mundo dos programas como realizador e como guionista. Estiven de guionista no programa “Perdelo todo” e tamén en “Mundo Verbena”, que dirixía Jorge Coira. Despois tamén realicei, xunto cun compañeiro da escola a nosa propia serie de programas que era “Hai que mollarse” que era de pesca e “Botarse ao monte” que era de sendeirismo. Neste, tamén estaba Touriñán. Outro que fixemos máis adiante, era “Maniotas” unha soa tempada. Dun tempo a esta parte recuperei a faceta de guionista e son guionista para o “Land Rober” dende case os comezos. Debinme perder uns sete programas ou así, mentres estaba traballando en “Hai que mollarse”. Pois dende o 2007 que me levo adicando a Roberto Vilar e ao o”Land Rober”. Pero moi contento. Porque a verdade é que me divirto. Son un privilexiado por poder traballar con el porque ten un talento incrible. É iso é o mais chulo.
E o traballo disfrútalo ou realmente consideralo traballo?
– A ver, eu teño dito moitas veces que a televisión gústame moitísimo, gústame máis que ir á batea, pero si que o considero un traballo. A música non a considero así. A diferencia entre as dúas vóuvola explicar dun xeito moi destas datas. Se me tocase a lotería como lle tocou a “Joao Simões” 190 millões – moitas risas – eu non piso un plato na miña vida, creo. En cambio me montaría na casa un estudio. Incluso montaría o meu propio festival en Boiro con equipo de son para tocar cando me apetecese. EU A MÚSICA NON A DEIXARÍA. Entón podemos considerar a música a túa afección. – Sí, a música para min é unha afección. Unha cousa que me gusta, a parte da vida cotidiana, da familia, da terra, das paisaxes, a miña subsistencia é o Rock and Roll, pero como forma de vida. É algo que me enche. Que é algo que necesito facer. Aínda que haxa época que me queime. Sempre foi o motor que me fai mover.
E a parte de todo isto? Fran Velo ten tempo para algunha afección máis a parte do que xa nos contastes? Bueno algunha que se poida contar… – risas.
– Pois si, otema das redes sociais e a fotografía. Gústame moito a fotografía. Fixen algún curso de fotografía. É como en todo, tes que ter un talento a parte dunha formación. Aínda que eu só saco fotos co móbil – risas. – Pero como me gusta pasear, pois cando podo vou ao monte ou a praia e utilizo o instagram porque cando fas unha foto chula pois gústache que a vexan, Gustame compartila.
Fran Velo con The Lákazans
A televisión méteme moito estrés e non hai moito tempo para isto. Hai que ter o programa listo para ese día e non pode fallar nada. E este estrés e o que me incomoda o que me fastidia. Non porque non sexa un traballo chulo. Pero parece que ese estrés, esas horas de traballo que adicas ti e o resto de equipo do Land Rober, vese compensado. Sodes máxima audiencia no voso rango de emisión.
– Si, vese compensado co éxito, pero sufrimos moito. A veces, parece que conseguir o que conseguimos cos recursos que temos é un milagro. E iso é a costa de estar traballando horas, e a veces afectache a todo. Cánsaste psicolóxicamente. Gustaríame facer deporte e outras cousas pero este traballo absórbeme por completo. A min a satisfacción completa dáma a música.
Voltando ao tema da música entón. Algún referente musical que sexa especial para ti?
– Se falamos a nivel internacional, os grupos que estiveron aí como guía e espello foron Motorhead, ACDC, Iggy Pop, The Who…
A nivel nacional, sempre me gustaron Los Suaves, Barricada, agora gústame moito El drogas. A nivel galego, gústame moito Agorafobia, aínda que cantan en inglés como The Lákazans, e non sei se incluilos – risas. – Tamén me gustan Ruxe Ruxe, Novedades Carmiña, Familia Caamagno. Sobre todo Familia Caamagno e Ruxe Ruxe son os que máis me gustan dos que cantan en galego. Despois están The Soul Jacket, son unha pasada. Son do mellor de Galicia. Estes son dos que máis me gustan de Galicia.
Volvendo aos Heredeiros da Crus. Comezades unha xira a nivel estatal polas principais cidades, podes adiantarnos algo do que poderemos ver
– Este ano os Heredeiros facemos 25 anos. O primeiro disco é do 94, pero o grupo naceu no 92. Cando fixemos o primeiro concerto n’A Dorna do 92. Queremos facer moitas cousas especiais e a ver se algunha sae. Non vos podo contar moito. O que si vos podo decir é que facemos unha xira por fóra de Galicia. Visitaremos Bilbao e Ponferrada por primeira vez. E voltaremos a Madrid e Barcelona. Eses son os lugares que temos previsto visitar de momento, fóra de Galicia. A ver se aparece un quinto. Porque así serían 5 concertos X 5 que somos nós, sería os 25 anos. Hai ideas. Porque os 25 son especiais. Pero si, novidades haberá. Aínda que como xa sabedes temos feito tantas loucuras… Pero rollos que molen con Rock and Roll.
E unha pregunta profunda Fran. Cal pensas que foi o éxito da volta de Heredeiros?
– A explicación non cha podo dar porque a nós mesmos nos sorprendeu. Pero imaxino que será porque nos retiramos no momento preciso. Deixamos a xente coas suficientes gañas para que pediran unha segunda volta. O sorprendente foron as novas xeracións. Fans de Heredeiros que medraron por irmáns, pais,… Realmente foron as redes sociais, que nos mostraron que a xente tiña gañas de Heredeiros. Había páxinas con miles de persoas con gañas de Heredeiros. Cando nos anunciamos o concerto de regreso non sabiamos se realmente habería mais concertos dos Heredeiros. Está claro, que no concerto de regreso en LP45 a todos se nos escapou algunha lagrimiña. Nin na mellor época do Heredeiros pasara algo así. Toda a xente que estaba alí estivo cantando e dándoo todo dende o principio do concerto ata o final. Tamén é porque cos anos imos madurando, nós como persoas e musicalmente.
Si, podemos clasificarvos como as Satánicas maxestades.
– A comparación cos Rolling é obvia. Eses movementos de Javi son moi carismáticos, como os de Jagger.
Estamos chegando a parte final da entrevista e gustaríanos preguntarche… Que pregunta che gustaría que che fixeran nunha entrevista e que nunca che fixeron?
– A típica pregunta que che fai exprimirte a cabeza…
Exactamente – risas.
– Hostia iso si que non o esperaba agora o final! Esa é dificil, é moi dificil… xa me fixeron cantidade preguntas: algunhas boas, outras evidentes… Non sei… Déixasme… Debe ser que estou de vacación. Que nunca me fixerán, esta seguro, pero non me gustaría que ma volvan facer – risas. – Para outra lévoa preparada. Digamos que me gustan facelas a min e non que mas fagan.
Pois perfecto entón, porque imos iniciar unha nova etapa contigo e que pedirlle aos entrevistados que nos fagan unha pregunta para o noso seguinte invitado ou á seguinte invitada que neste caso aínda está por concretar.
– Non sabedes quen é?
Non sabemos quen é.
– Pois así é dificil… Que lle podo preguntar…? Pois ao final…
Deixamos as preguntas complicadas para o final.
– Estaban o final, eh! A ver… Cal é a túa tapa preferida?
Pois un millón de gracias!
– Moitas gracias a vós
Despois desta entrevista podemos confirmalo: Fran Velo, o máis ghrando dos máis ghrandes!
Galicia Alive, trasladase ata o oeste de América do Sur, ata Perú. Máis concretamente ata Lima. Alí atopámonos con Iria, unha ferrolana que se foi a vivir a estas terras peruanas por amor.
Bos días Iria. Para que todo o mundo o saiba, onde te atopas e cóntanos un pouquiño quen eres?
A nosa invitada: Iria
Ola, pois atópome en Barranco, nun dos barrios máis bonitos desta cidade, que xa ronda os nove millóns de habitantes. Aínda que vos pareza incrible con tanta poboación, onde eu vivo parece como un pequeno pobo, onde todos nos coñecemos e nos saúdamos na rúa. Iso gústame moito.
Xa levo case tres anos neste país, logo de estar case outro tanto en Canadá, concretamente na cidade de Quebec. Pasar dos -30ºC a un verán que dura a metade do ano, como vos poderedes imaxinar, foi un gran cambio. Iso si, aquí non chove nun ano o que chove en Galicia nun día. Lima está no medio dun deserto. Pero no que se asemella a nosa terra é nas praias. Estas miran o Pacífico pero son bravas coma os nosas, aínda que máis cálidas. Non era moi difícil!
A adaptación foi bastante doada. A xente é moi amable e acolledora. Enseguida fixen amigos e atopei traballo de profesora nunha universidade, onde estou moi contenta.
Bueno, eu díxenche bos días por que aquí agora mesmo son as 10 da mañan, pero aí seguro que non!
Non, aquí son 6 horas menos, nesta época do ano. Nós non cambiamos a hora, así que cando en marzo vos a cambiades nos ides levades 7 horas de diferencia, o que fai máis difícil a comunicación coa familia.
Como é que unha galega, chega ata o Perú? Hai intención de retornar a Galicia?
Iria no barrio de Barranco, ben acompañada da súa cadela sen pelo, típica de Perú
Penso que meus pais me puxeron de nome Iria porque sabían que “iría” a todo o mundo. Fóra da terra xa levo máis de dez anos. Estiven en Bélxica, en Barcelona e logo en Quebec, onde coñecín a miña parella, Miguel, que é peruano. Así que, logo dun tempo papando frío decidimos que nos gustaba máis a calor e a xente do sur, máis que a do norte (de América).
De momento a Galicia intentamos ir todos os anos para visitar a familia e os amigos. Aínda non temos data para retornar, quizais máis adiante, nuns aniños. Agora temos un fillo e tamén me gustaría que poida vivir onde eu me criei. Xa veremos a onde nos leva o vento!!! Será do Nordés??
Xa que andas polo continente americano, podes decirnos se por aí se notou algo o cambio de presidente do goberno dos Estados Unidos?
Penso que como no resto do planeta, a xente quedou abraiada e con medo do que poida pasar a nivel mundial. Como curiosidade, cóntovos que Obama despediuse dos seus actos internacionais como presidente precisamente en Lima, durante a celebración da APEC (Foro de Cooperación Económica Asia-Pacífico), que tivo lugar o pasado mes de novembro.
Pero a situación política de aquí non vaias pensar que é moito mellor. Este ano houbo eleccións e, aínda que perderon a presidencia por tan so unhas décimas, a maioría do congreso está ocupado polo partido de Keiko Fujimori, filla do ditador Alberto Fujimori, quen está actualmente no cárcere acusado de violación dos dereitos humanos, responsable de asasinatos, apropiación de fondos públicos… E a nivel local, ao novo alcalde de Lima se lle coñece porque “rouba pero fai obra”, así que xa vos podedes imaxinar cal é o situación.
A Rosa Náutica, un restaurante na costa limeña
Continuamos co tema de política. Segues a política actual do Estado Español? Se é así, cóntanos que opinas. Puideches votar dende aí?
Si, sempre leo os xornais coas novas de alá e a verdade que dáme pena que as cousas estean así. Non votei dende aquí, porque tardei bastante en inscribirme no consulado de España en Lima e non cheguei a tempo para as votacións. Pero sei por outras amigas que non é nada doado e que inclusive facendo todos os trámites a tempo, nalgúns casos non lles chegan as papeletas. Como sabedes, moitos dos que están fóra do país é porque non atopan traballo na terra, así que o goberno actual non lle convén moito que os votos dos emigrantes cheguen a tempo.
Cóntovos que ao pouco de chegar aquí, coñecín de casualidade a un grupo de españois que formaban parte da Marea Granate. Uninme a eles durante algunhas manifestacións de protesta que facíamos coincidir coas convocadas en España e que sempre remataban diante da casa do embaixador, que curiosamente é o meu veciño.
Cales son as maiores diferencias con respecto a Galicia? Educación, sanidade, mundo laboral… tanto boas como malas, sen censura. Alugueres, comida, idioma…
Uff! Isto dá moito para contar. Un dos peores aspectos de aquí é xustamente a educación e a sanidade. É sinxelo, se tes cartos podes ter acceso a eles con calidade, senón vas recibir unha educación moi mala que con un pouco de sorte darache acceso a unha mala universidade e polo tanto reduciranse as posibilidades de atopar un traballo ben remunerado. No tema da saúde é igual. Os centros médicos e hospitais son moi precarios e con persoal moi mal formado. O triste é que a maioría da poboación é a que vive nunha situación de pobreza que non se pode permitir pagar 400 euros o mes (algúns incluso máis) por mandar a cada un dos fillos a unha boa escola e pagar o mesmo tempo un seguro de saúde privado que lles de acceso unha boa atención médica. E se en Lima a educación e a saúde pública son malas, imaxinádemos no resto do país, por exemplo no medio da selva amazónica ou nas montañas dos Andes, a 4000 metros de altitude. É moi triste!
Agora imos a pornos un pouco sentimentais. Agora que se achega o Nadal, imaxino que se botará de menos a familia, pero que é o que máis botas en falta destas datas?
Desta vez non vou chegar para o Nadal pero si para Reis. Así que poderei desfrutar duns días coa familia e amigos. Pero a verdade que para min é mais duro non estar no voso verán que nestas datas. Aquí agora estamos con caloriña e pasar un Nadal e un fin de ano na praia fai curar toda a morriña. Sen embargo, cando chega xullo e agosto e aquí o ceo está gris, con orballo e humidade, vólvome tola se non podo ir a Galicia e desfrutar das nosas praias e boa compaña.
Caral, a civilización máis antiga de América, a 180km de Lima
Ademais das festas do nadal, que outras festas estrañas?
O que máis estraño é o patrón da miña aldea, Doniños, no mes de agosto. Pasar dous días coa familia, con boa comida e uns bos cantos….xa sabes, algo que só pasa en Galicia.
E da gastronomía? Xa sabes que niso si somos unha potencia.
Este é un bo tema porque xustamente eu son profesora de historia da gastronomía e una apaixonada da cociña. Para min é un aspecto fundamental para poder estar ben no lugar onde vivo. E non sei si saberás pero dende fai algo máis de dez anos, Perú está vivindo un boom gastronómico, onde a cociña converteuse no seu símbolo de orgullo nacional. Por poñer un exemplo, a maioría das veces que me subo a un taxi, despois de detectar o meu acento estranxeiro, o primeiro que me preguntan é “¿Ya probaste la comida peruana?”. Hoxe en día moita xente quere ser cociñeira de profesión e por todos lados están abrindo restaurantes e universidades nas que estudiar.
É unha gastronomía moi interesante. Como Perú está formada por unha parte de costa, de montañas e de selva ten unha variedade impresionante de produtos. Diríache que das maiores do mundo. Ademais tiveron moitas influencias externas o longo da historia. Despois dos españois e dos escravos africanos que estes trouxeron, viñeron emigrantes da China, de Italia e de Xapón. Todo isto fai unha mistura que é moi curiosa. A min gústame moito a comida de aquí. Incluso teño que recoñecer que é no único lugar, ademais de na nosa terra, onde probei un bo polbo.
Polbo á peruana, con maínzo, boniato e aguacate.
Por outra banda, en Lima estase a poñer de moda a comida orgánica e os produtos artesanais. Cada fin de semana hai feiras en diferentes barrios, onde pódense adquirir practicamente todos os alimentos con moi boa calidade e un prezo moi asumible, se o comparamos con España ou outras partes do mundo, onde por desgracia este tipo de alimentación non é accesible polo seu alto costo.
Unha pregunta máis. Coñeceches algún galego ou algunha galega que estea tamén aí? Pois algún si coñecín pero non están afincados aquí. Eran persoas que viñan por traballo,sobre todo na construción, durante pequenas tempadas. Unha vez un deles axudoume levándolles un paquetiño de Nadal a miña familia. E logo voltou con chourizos, xamón e queixo de tetilla, para combater a morriña.
Para rematar, ao igual que nos debates políticos, deixamos os últimos intres para que nos contes o que queiras. Ou como pasaría no Luar, saúda a quen queiras.
Teño moita xente que quero en diversas partes do mundo, empezando por Galicia, pasando por Madrid, Cádiz, Barcelona, Burgos, Fuerteventura, Siena, Berlín, b, París, Bruxelas, Ámsterdam, Noruega, Quebec, Vancouver, México e por suposto Lima. Así que para todos eles mando apertas e bicos de Nadal.
Por último, gustaríame invitar os meus paisanos galegos a que veñan a visitar Perú. Teño a impresión de que a xente so coñece Machu Picchu, as llamas e a xente con gorro e poncho. Por suposto que iso son os estereotipos. Perú é un país cargado de historia, de cultura, de paisaxes fermosas, de xente amable e de boa comida. Así que benvidos todos!!
Axúdanos a seguir escribindo mercando algún destes artigos de Amazon ou mercando algo a partir dos links, só se o precisas.
Hoxe en Galicia Alive temos o pracer e a sorte de entrevistar a Maria Barreiro, unha galega que se atopa lonxe de Galicia. Por se non recordades, dende a páxina de Galicia realizouse un evento no que estábamos á procura do embaixador de Galicia que está máis afastado na nosa terra. O evento levaba como nome Pursuit of Galicians who are far, far away from home e Maria foi unha das persoas que estaba lonxe de carai.
Boas noites Maria Benvida!Para que todo o mundo o saiba, onde te atopas?
Boas! Pois agora mesmo en Riviere-du-Loup, provincia de Quebec, así que no Canadá.
Como esta entrevista é a distancia, e aquí agora mesmo son as 21.46 pódesnos dicir que hora é aí?
Pois 6 horiñas menos, así que son as 15:00 da tarde. Cousa que complica bastante comunicarse ca terriña. Ou vós estades durmindo ou nós estamos collendo o sono.
De onde é orixinariamente Maria?
Eu son de Noia, da Alameda mesmiña, no medio e medio da festa.
Entre neve
Bueno, agora que xa sabemos que andas polo Canadá. Podes dicirnos que foi o que che levou a esa terra tan fría?
Despois de estar traballando por Europa adiante e voltar á universidade, apetecíame cruzar o charco e apareceu unha boa oportunidade: unha “beca” de intercambio para o último ano de estudos.
Pero realmente a túa aventura, tanto estudiantil como xa laboral, non comezou aí. Andivestes por terras catalanas, francesas… Cóntanos un pouco, só se queres, a experiencia en cada unha delas e o que botabas de menos en cada sitio de Galicia.
As miñas aventuras xa comezaron de pequena cando meus pais me mandaban ós campamentos de verán, que aínda que ía a regañadientes, logo non quería voltar. Logo marchei a Santiago a rematar o bacharelato e de aí empezaron as aventuras no estranxeiro: Marbella, Inglaterra e Francia… Facendo prácticas de hostelería. Tras pasar dúas tempadas de inverno nos Alpes franceses decidín voltar e cambiar de rumbo: estudar tradución. Iso foi en Barcelona e de aí a Quebec, como vos dicía, a rematar a carreira. Con tan boa sorte que o ano seguinte conseguín voltar a traballar e aquí sigo despois de 4 anos.
A verdade é que o que máis se bota en falta, independentemen de onde me atopara, era o noso carácter retranqueiro e a boa comida… anda que non ían as maletas cargadiñas entre Santiago e Barcelona! Pulpo conxelado e todo!
Canto tempo levas agora polo Canadá? Tes pensado quedar moito tempo por aí? Tes en mente outro sitio ou voltar a terra?
Nestes últimos 5 anos vivín en varias cidades de Quebec: Quebec mesmo, Montreal e agora RDL. Pasar dunha gran cidade a unha cidade máis pequena coma esta (20.000 habitantes) sempre leva incorporados desafíos e esixe unha adaptación. Este pobo parécese moito á nosa terriña e, sobre todo, á nosa costa coas montañas non moi elevadas e redondiñas e o mar ben preto. O único é que aquí non estamos a falar do océano senón do río San Lourenzo, salgado neste punto, pero río.
Polo de pronto estou ben instalada nestas novas terras de adopción, pero non descarto seguir coñecendo o país (e que é enoooorme!). Para iso primeiro hai que arreglar os papeis e iso leva tempo, moito tempo, moita paciencia e uns cartiños.
Como cando marchei a primeira vez de Galicia foi por decisión propia, nunca descartei voltar. A pena agora mesmo é que plantexarse voltar non é viable e menos nunha profesión coma a miña na que normalemente “vale calquera”.
Que fai Maria en terras canadienses: traballa, estudia…?
Traballar sí, pero disfrutar tamén! Estando de directora de aloxamento nun hotel de 110 habitacións non che deixa moito tempo libre, pero en canto se pode faise unha escapadiña para visitar os arredores. E ca disculpa de estares informada de toda a vida cultural da zona, aproveitase ben para participar en mil aventuras.
Por certo, como se levaron por aI as eleccions americanas dende o país veciño?
Aquí mírase con moito recelo ós veciños de abaixo, non só polo que poida afectar indirectamente senón porque moitos quebequenses teñen a súa segunda residencia en Florida, asi que xa vos podedes imaxinar. Só para darse unha idea, a páxina de inmigración do Canada bloqueouse tras coñecer o resultado das eleccións… e os chistes sobre como se veu a campaña electoral nos Estados Unidos estaban á orde do día.
Cales son as maiores diferenzas con respecto a Galicia? Educacion, sanidade, mundo laboral… tanto boas como malas. Sen censura: alugueres, comida, idioma…
Polo que levo visto e vivido hai moitas cousas boas, outras non tanto e outras moi semellantes a Galicia.
Hai algo que chama moitísimo a atención de todos os que vimos de fóra: o respecto. Aquí unha cola é unha cola de verdade e respétase a orde de chegada. Nos supermercados moitos productos están colocados fóra, sen candados de seguridade nin nada, págase na caixa e ó saires colles o que pagaches.
Facendo patria dende Quebec
Aínda que é verdade que ás veces pásanse un pouco pedindo perdón por todo. Chegáronme a pedir perdón nunha cola porque o que ía diante miña, pois ía pedir antes ca min, como é lóxico. Tamén me pasou unha vez no hotel cunha chamada, puxen en espera a unha clienta e cando voltei coller a chamada o primeiro que dixo foi perdoa por molestarche, seguro que estabas ocupada e eu chamando. Pero polo que teño oído, iso é máis do carácter anglosaxón, estes quebequenses son máis rabudos.
O sistema sanitario canadiense é famoso por ser gratuíto, e así o é. Aseméllase moito á nosa seguridade social, para o bó e para o malo. Cando vas a urxencias, vai con calma. Conseguir ter médico de familia pode levarche 3 anos como mínimo. Se estás como traballador temporal non tes dereito ó seguro dos medicamentos, así que pagas sempre todo… pero cando consigues entrar no sistema, alégraste de vivir tan ó norte do continente.
Outra diferenza enorme, que notei nada máis chegar aquí ó pobo, é que che valoran os teus coñecementos un montón. Danlle moita importancia ós estudos, ós teus traballos anteriores e ás túas aptitudes. En moitos traballos nin sequera se firma un contrato de traballo senón que ti empezas a traballar o día acordado e dúas semanas despois ou unha dependendo de como che coincida, ingrésanche o acordado. Sendo todo perfectamente legal. A palabra vale moito. Coma en todas partes, hai excepcións, pero en xeral así sucede.
Agora imos a pornos un pouco sentimentais. Achégase o Nadal, imaxino que botarás de menos a familia, pero que é o que máis botas en falta destas datas?
Bótase de menos todo o ano porque están lonxe. Despois de levar case 10 anos fóra da casa, estas datas de nadal cóllense con outras ganas. Estea onde estea, as uvas non se perdoan e cómense coas badaladas da porta do Sol. Xa non digamos o día 22, ese día se fai falla ata me poño enferma, pero o sorteo da lotería non se perde por nada do mundo.
E non che podo mentir… a comida bótase a faltar moitísimo. Aquí cómese ben, pero os sabores non son os mesmos. O peixiño pequeno, esas cigaliñas de nadal, un bó caldo galego cos seus greliños e o seu chourizo, sobre todo os chourizos galegos dos que se comen, así – indica co xesto – agarrando pola punta e a mordidas. Pouco a pouco vannos chegando cousiñas ós supermercados de aquí e vaise levando millor… A última, polbo español xa listo para comer. Iso quedará para celebrar o Nadal e darlle un toquiño especial.
E que é o que máis se estrana? Pois o noso carácter, a nosa proximidade nas relacións humanas que á mínima xa estamos de ganchete ca persoa que acabamos de coñecer. Agarrarse, abrazarse, dar os dous bicos, tardar en despedirse e botar unha hora despedíndonos, xuntarse para comer e seguir sentados á mesa ás 9 da noite sacando xa algo que picar para logo cear… En resumo, toda esa familiaridade que tanto nos caracteriza, iso si que non ten precio.
Pasoume unha anécdota a primeira vez que voltei despois de dous anos sen pisar a nosa terriña, que cando a familia se boutou a min para achucharme, non mo esperaba e quedei tesa coma un pau! Costábame un montón que a xente me falara de tan preto, e xa non vos digo nada nos pasillos do supermercado, que a xente non fai máis que pegarse. Como podedes imaxinar todo acabou cunha boa lapote, santo remedio.
Ademais das festas do nadal, que outras festas estrañas?
O verán completo!!! Dende maio ata outubro! Esas nosas festas coa súa orquesta, a sesión vermut, os cacharros e as ganas de pasalo ben. Nótase moito a diferenza de carácter. Supoño que nas grandes cidades será doutra maneira, pero aquí onde vivo eu os que acaban participando en toda manifestación cultural rondan a media de 55 anos, non acabamos de saber onde queda a xuventude.
Frío sol
Unha pregunta máis. Coñeceches algún galego ou algunha galega que estea tamén aí?
Pois unha vez contáranme que por estes lares había un galego que casou cunha autóctona e construi unha casiña no medio do monte. Dixéranme que alí vivía cos fillos, pero nunca souben quen era.
Facemos un chamamento dende Galicia Alive a ver se o atopamos.Para rematar, ao igual que nos debates políticos, deixamos os últimos intres para que nos contes o que queiras. Ou como pasaría no Luar, saúda a quen queiras.
Pois gustaríame aproveitar para mandarlle un saudiño aos meus galeguiños e galeguiñas que andan pola nosa terriña e que nos 15 días de vacacións non da tempo máis que a darlles un abrazo e pouco máis, e tamén os que andan por fóra esperando o bó momento para voltar: Londres e Lima.
Graciñas por deixarme contarvos un pouquiño destas terras do norte e quedades todos invitados a vir probar os -40 grados cando queirades!!
Moitas gracias a ti. Aproveitamos este momento para felicitarvos o Nadal a todos os galegos que estades fóra. En especial a Bea, que polas mesmas épocas o ano pasado nos respondeu a algunhas preguntas dende Nova Zelandia, e, como non?, ti, María. Desfruta desa temperatura tan fresca e a todos os que nos leron convidámosvos a que lle botedes un ollo ao blog de María, onde nos relatas algunhas expericiencias por esas terras:
Galicia Alive adéntrase no audiovisual da man da Tele Jaita. Esta canle de Youtube de humor, un tanto salvaxe ás veces, ten moito que ofrecernos e Galicia Alive quere ser testigo dos seus comezos.
Bos días e benvidos!
Oli
Primeiramente para a xente que non vos coñeza. Que é a Tele Jaita?
Unha canle de Youtube na que facemos doblaxes humorísticas. Amparados no anonimato decimos as animaladas máis grandes que se nos ocorren, coma Twitter pero en vídeo.
Como xurdiu a idea de crear esta canle?
Un día que taba o Relax pechado e dixemos: – Agora que facemos toda a tarde?
E como a pera xa a tiñamos feita dounos por facer un video, fíxonos gracia e dixemos: “Vámolo subir a Youtube para pasarllo ós colegas. E ao final, collémoslle o vicio.
Estaredes máis que fartos de contalo, pero de onde xurde o nome?
Pois nunca nolo preguntaron… pero si que toca os collóns. É una especie de homenaxe porque de toda a vida de maneira ofensiva, sobretodo os casteláns falantes, para decir que a TVG é unha merda, referíanse a ela como “La Tele Gaita”. Aínda que moitas cousas dan pena témolo pasado moi ben véndolle Son Goku, Shin Chan, Arale, Pratos Combinados, Matalobos… E como reivindicación a eses bos momentos e para meternos cos que só saben criticar. Foi iso o que o primeiro que se nos ocorreu.
De onde vos aparecen as ideas?
Ás veces ves un vídeo e dis “hostia, aí molaba que dixera tal cousa”. Outras veces falando cos amigos que están contando algo e cres que sería estupendo para un vídeo. E finalmente outras, simplemente, queres revelar as verdades que ninguén se atreve a decir. Agora mesmo, aínda que pareza o contrario, é cando menos liberdade se ten en calquera cousa que se diga. Pase na tele ou en internet, faise viral e internet xa arde. Á xente todo lle molesta e na nosa canle pasamos diso e decimos as animaladas que vemos que a xente queda con ganas de decir porque se se entende que e en broma non hai porque ofenderse.
Onde podemos atopar a Tele Jaita? Cales son as redes sociais nas que estades e cal é a vosa web?
Pero o certo é que só subimos os videos, non somos moi activos nas redes socias nin temos páxina web. Iso dá moito choio e nos só queremos botarnos unhas risas.
Cal é o voso obxectivo?
A permanencia e se despois podemos picar Europa mellor – risas. – Seguir facendo vídeos que nos fagan gracia a nós para rirnos e se chegan a outra xente e tamén o pasan ben a conta das nosas merdas pois mellor que mellor.
Cales son os próximos proxectos? Podedes darnos algún avance
Facer máis dobraxes de series e películas míticas e deixar descansar un pouco a Pepe da Cocha e o seu Telefriario, aínda que o seguiremos traendo. Témoslle moito cariño.
Xa para ir rematando, gustaríanos que os últimos instantes fosen para que digades o que queirades. Sen censura.
Animar á xente a que se pase pola canle que igual se bota unhas risas e senón que nolo fagan saber tamén, de todo se aprende. Sobretodo queriamos aproveitar esta entrevista para agradecerlle a Youtube por non dar a opción decobrar por facer videos en galego. Non o fixemos con esa intención, nin temos as visitas suficientes para cobrar, pero que no ano 2016 os galegos nos sigan facendo de menos toca un pouco os collóns. Así que un abrazo moi forte para eles.
Tomamos nota e reportaremos isto a Youtube. Un pracer e moitas gracias!
Gracias a ti e non olvides comentar, darlle a like e subscribirte. Tes que perdonar deformación profesional de Youtube.
“…”, “Silencios”, ”…”. Vivir entre silencios. Fai uns días Galicia Alive percatouse da realidade que existe con respecto ás persoas que viven a súa vida así, entre silencios. Dende o momento que nos adentramos nas oficinas de ACOPROS, foi unha continua aprendizaxe. Serviunos para aprender sobre esta discapacidade que pasa tan desapercibida, tanto que se coñece como a discapacidade invisible. Ao longo deste artigo poderedes descubrir moitas curiosidades da discapacidade auditiva.
ACOPROS é unha asociación que pertence ao grupo que conforma FIAPAS, a Confederación Española de Familias de Personas Sordas. Dentro das agrupacións que se adican a proporcionar axuda a persoas con discapacidade auditiva podemos diferenciar dous tipos. Por un lado temos FIAPAS, o caso de ACOPROS, e por outro a Confederación Estatal de Personas Sordas. Entre elas existen diferencias con respecto do enfoque da ensinanza e aos servicios a proporcionar.
As actividades de ACOPROS céntranse nas familias das persoas xordas. Tamén complementan as súas axudas no eido da tecnoloxía. Ademais proporcionan servizos de integración laboral en empresa ordinaria, logopedia, atención psicolóxica e unha interesante forma de axuda que é coñecer as vivencias doutros pais que viviron casos similares: de pai a pai. As familias sinten así un acompañamento durante todo o proceso.
A pesar do que a maior parte da xente cre, case todos xordos se comunican falando. Evidentemente existen distintos tipos de xordeira co que isto se complica en algúns casos. Imos tentar acabar con este descoñecemento buscando respostas ás seguintes preguntas.
Cando e para que xurde a asociación?
Xorde nos anos 70 por iniciativa dunhas familias para loitar polos dereitos e intereses de persoas con D.A.
Que eventos ou actividades de concienciación se realizan?
A asociación céntrase na sensibilización política e empresarial de forma continuada, sempre con total independencia política. Tamén facemos campañas de sensibilización e tertulias nos colexios e gardarías, facendo especial fincapé no diagnóstico precoz. Nestas actividades contamos con axuda do voluntariado local.
Cales serán as actividades nos vindeiros meses?
Algunhas actividades que xa están previstas son unha ruta de sendeirismo e, coma sempre facemos, talleres informativos para as familias da asociación.
Existe unha linguaxe de signos galega? Está esta incluída no Estatuto?
Este erro que acabas de cometer é bastante habitual. Non é unha linguaxe, é unha lingua en si mesma. No caso do galego, non existe unha lingua oficialmente coma tal, pero os signantes galegos teñen un xeito de signar diferente. Aínda que a oficialidade non se acadou polo de agora.
Que consellos lle darían aos país que se atopan esta dificultade engadida ao feito de ser pais?
Pois que acudan aos movementos asociativos debido a especialización e a experiencia. A experiencia é un grado e dende a nosa podemos axudalos.
E a unha persoa, adulta ou non, que perde a audición?
Exactamente os mesmos. Acudir a movementos asociativos para pedir consello.
Como é a situación de Galicia con respecto ao tema discapacidade auditiva?
No caso de Galicia a proba auditiva realízase a todos os recén nacidos (screening neonatal), o cal é un avance importante para a identificación. Evidentemente queda moito por lograr.
Esperamos dende Galicia Alive que estas verbas se cheguen a todos os oídos e ollos para facer da nosa labor algo útil. Gracias a ACOPROS por facer desta discapacidade algo menos invisible.
A banda galega, coñecida polos seus peculiares e desenfadados videoclips, concédelle a Galicia Alive a oportunidade de compartir uns momentos con eles. Un estilo desenfadado e retranqueiro que non perden nen nas entrevistas. Aproveitamos este tempo con Mon e Ula para conversar dos seus novos proxectos e dos próximos obxectivos que teñen na súa mente.
Bo día, espera que me visto e vou, que me pillas en gallales. O que veñen sendo calzóns.
Primeiramente. agora que xa estades vestidos, gustaríanos que vos presentarades para os que aínda non vos coñecen. Quen forma a banda?
Pois Mira, somos Mon, Ula, Carba, Beny e Torroncho. E cando algún de nós falla por motivos de causa maior ou simplemente porque non lle apetece vir ese día, pois chamamos a Ana, Lucía ou a Seve. Son, digamos, suplentes, pois aínda non se gañaron de todo a confianza do míster, pero grandísimas músicas de tódolos xeitos.
Que roles tedes dentro do grupo?
Somos unha asociación autónoma de persoas unidas voluntariamente para formar unha organización democrática en forma de banda musical cuxa administración e xestión debe levarse a cabo da forma que acorden os músicos, xeralmente no contexto da combinación dos sons co tempo e das relación sociais e humanas de/con eles mesmos.
Se non entendeches nada… haber estudiao…
Supoño que estades afeitos a que volo pregunten, pero de onde procede o nome Monoulious DOP? Principalmente a segunda parte.
Rapidamente, que teño que ir comer… é una fusión dos nosos nomes no momento que nos puxemos a ver a grandiosa película de Jack Black “Tenacious D, the pick of destiny” e o de DOP, todo o mundo sabe o que significa: Denominación de Orixe Protexida.
A verdade é que é complexo clasificarvos nun estilo musical. Vós en cal vos metedes?
O estilo… – cavila durante un longo tempo – Nós chamámoslle Golden Broza. Unha traducción literal deste estilo inventado por nos viría sendo algo así como: Merda de ouro.
Tamén sabemos que Monoulious DOP comezou sendo un dúo pero hoxe en día xa formades unha banda. Como vos coñecestes?
2005. Compostela. Nun de tantos botellóns que faciamos no Campillo cos colega. Pero nos limpábamos, eh! Non como a rapazada de hoxe en día…nin con ecovaso facemos bó deles….
Unha pregunta obrigada cando se entrevista a un grupo musical: que tal vos levades?
Xenial, aínda hoxe nos deron a alta no hospital despois da bronca do último ensaio. Coma novos!
Galicia Alive, enterouse de que estivestes fai pouco gravando en estudo? Tiñades todo claro ao entrar no estudio ou fostes probando?
Realmente cando nos dixeron que íbamos ir ó estudo, pensamos que Estudo era unha localidade de Portugal e todo o que sexa viaxar encántanos. Todo o que sexa saír desta isla parécenos perfecto.
Cal foi a intención de meterse en estudo?
A intención foi gravar uns temas para facer uns vídeos, pero quedouse só niso, en intención. Realmente o noso técnico meteunos en estudio para limpar toda a cacharrada da festa do día anterior.
Agora que estamos no verán e aquí en Galicia hai máis dunha festa por día, Monoulious DOP ten a súa axenda moi apretada?
Este verán estamos comezando coa banda e tivemos unha axenda relaxada…pero o verán que vén temos pensado comernos todo o puto catering dos camerinos dos festis máis ghrandes da Galiza!!!
Tedes dous tipos de concertos. Nos que Ula e Mon están os dous sos fronte ao público, ou máis ben deleitan ao público, e os que estades en grupo. Con cal vos quedades?
Cos dous. Son dous formatos diferentes que queremos por igual e como nos ensinaron que na variedade está o ghusto pois facémolo deste xeito…Tamén nos ensinaron que hai gustos que merecen paus…Ojo!
Agora xa fai tempo que non vemos un dos vosos videoclips. Hai algún xa pensado?
Hai moito pensado, só falta levalos a cabo. Pero pronto teredes noticias.
E para rematar, dádenos algunha exclusiva. Contádenos que proxecto tedes en mente.
Surprise!!!!
Agora si, os últimos minutos son para vós, para que nos contedes todo o que queirades contar.
Pois mira, vou citar un texto do meu avó que sempre me chamou moito a atención, e ainda que fose un home de poucas palabras creo que leva moita razón:
“…” – garda silencio durante un anaco.
Pois con estas sabias palabras despedímonos. Moitas grazas!
ACOPROS
